Ten blog jest ZAWIESZONY, ale nie usunięty. Może kiedyś do niego wrócę :)
Kto może niech wpada tutaj ------>
sobota, 12 kwietnia 2014
czwartek, 13 marca 2014
Wiadomość
Przychodzę to was z nową wiadomością. Po kilkudniowych przemyśleniach, doszłam do wniosku, że brakuje mi pisania i mam pomysł. Wiem już, że ten blog miał być caaałkiem inny, lecz moje pomysły ciągle zmieniały się podczas pisania i wyszło z tego niestety coś całkiem innego, niż miało wyjść. Nie jestem w ogóle zadowolona. Nie czerpię z niego żadnej radości. Mam taki plan, żeby na razie tego blogaska zostawić w spokoju i go usunąć. Za to ja zaczęłabym pisać coś bardziej... lekkiego. Coś, przy czym nie musiałabym co chwila rozmyślać, że mogłam dodać to i tamto w tym i tamtym rozdziale, tylko żeby to faktycznie się tam znalazło. Mam naprawdę chęć zacząć prowadzić nowego bloga i zacząć wszystko od początku.
Pytanie tylko- kto by czytał nowe opowiadanie? Założę ankietę i proszę, zagłosujcie. Jeżeli nie będzie chętnych, kończę z blogowaniem... Macie dwa/trzy tygodnie.
LoLa
Pytanie tylko- kto by czytał nowe opowiadanie? Założę ankietę i proszę, zagłosujcie. Jeżeli nie będzie chętnych, kończę z blogowaniem... Macie dwa/trzy tygodnie.
LoLa
wtorek, 11 marca 2014
ZAWIESZAM!
Przychodzę do was z wiadomością. Uwaga, uwaga. Zawieszam bloga na czas nieokreślony. Dlaczego? Nie mam czasu nic pisać. Chcę więcej czasu poświęcić nauce, którą zaniedbałam. Mam kiepskie oceny, a nie chcę żeby było jeszcze gorzej. Muszę wszystko ogarnąć. Mam nadzieję, że mi to wybaczycie i mnie nie zostawicie, pod moją nieobecność. Wyczekujcie mojego powrotu, bo mam zamiar powrócić ze zdwojoną siłą. Pytanie tylko: czy się uda? Miejmy nadzieję, że tak. Do zobaczenia kochani :)
LoLa
LoLa
piątek, 28 lutego 2014
Rozdział 10
Usiadłam po turecku na swoim nowym łóżku i rozejrzałam się. Wszystko było... nierealne? Takie, nienormalne. Naprawdę zachowywałam się jak dziecko we mgle i nie miałam najmniejszego pojęcia co robię. Postanowiłam nie zadawać więcej pytań i tyle. Przestać się zastanawiać, przestać kalkulować. Wszystko się dzieje jak chce i po co chce. Ja nie zawsze mam na to wpływu. Czas najwyższy się pogodzić, że nigdy więcej nie zobaczę moich rodziców, nigdy więcej nie usłyszę jak mnie bezpodstawnie za coś ochrzaniają, co może i jest plusem tego wszystkiego, ale co z tego, sporo ja nie mam pojęcia jak żyć? Oni tylko narzekali, że robię coś źle, ale nigdy nie pokazali mi jak zrobić to dobrze. Nie nauczyli mnie życia, sama musiałam się go nauczyć. Kiedy popełniałam jakiś błąd to owszem, nie popełniłam go ponownie, ale nikt nie pokazał mi jak żyć poprawnie. Tak właściwie to nikt nigdy nie powiedział mi, że zrobiłam coś dobrze, zawsze słyszałam tylko słowa obelgi, kiedy robiłam coś źle. Sama musiałam oceniać i panować nad tym co robię. Pewnie nie zawsze mi to wychodziło, ale starałam się. Sprawiało mi to radość. Taka świadomość, że robię co w mojej mocy by być jak najlepsza.
Jednak najwidoczniej nic wtedy dobrze nie zrobiłam, że jestem sama...
Chciałam zostawić wszystko za sobą i zacząć żyć przyszłością. Przestać przejmować się ludźmi, którzy mnie zranili, przestać myśleć o moich nieżyjących rodzicach. Chciałam zacząć normalnie funkcjonować i nie miałam innego wyjścia jak wziąć los w swoje ręce i zapanować nad nim. Zacząć się uśmiechać i żyć pełnią życia. W końcu mamy je tylko jedno i trzeba je jak najlepiej wykorzystać, a nie tracić czas na użalanie się nad sobą.
Wstań i zacznij walczyć. Zacznij sobie ufać, zacznij wierzyć w swoje możliwości i przestań mówić, że nie dasz rady!
-Dasz radę.
-A jak nie?
-Dam.
-A jak nie?
-Dam.
-A jak upadnę?
-To się podniosę.
-A jak się nie podniosę?
-To sobie poleżę...
Nie chciałam być tą egoistką, którą bycie obrałam za cel jakiś czas wcześniej. Naprawdę nie chciałam. To była najwyższy czas zapomnieć o tym co było i rozpocząć pisanie nowej książki- na moich regułach. Nie nowego rozdziału, to za mało, ja chciałam napisać nową książkę, której główną bohaterką, szczęśliwą, tętniącą życiem i emanującą szczęściem będę ja.
zastał mnie kiedy wracałam od przyjaciółki. Rozejrzałam się. Wokół mnie świat wręcz zwariował. Wszyscy biegali i trwożyli się, złośliwie mrucząc do siebie pod nosem, że przemokną, że gdzieś nie zdążą. Nikogo ten deszcz nie cieszył. Kiedy jest słońce, również każdy narzeka, że jest za gorąco i dostaną bólu głowy, że będzie susza. Nic im nie odpowiada. Każdego coś nie zadowala. Osobiście deszcz był mi obojętny. Mógł padać i nie padać. W obu sytuacjach, było w porządku.
Z ludźmi było tak w każdej sytuacji. Tak źle i tak niedobrze.
Jeszcze wszystko oceniają po okładce. Ze świecą szukać kogoś kogo interesuje czyjeś wnętrze, a nie wygląd zewnętrzny. Przecież liczy się charakter, a pozory mylą.
"Gruba- nie dba o siebie
Chuda- na prochach
Homo- chora
Bi- zagubiona
Żywa- przeszkadza
Martwa- była taka dobra"
Kiedy tak rozmyślałam, zorientowałam się, że dotarłam już pod mój dom. Powoli złapałam za klamkę i popchnęłam drzwi do wewnątrz.
-Co ty sobie wyobrażasz w ogóle?!
-Nie krzycz na mnie! Nic nie zrobiłam!
-Masz czelność jeszcze kłamać?! Przecież dobrze wiem, że to ty!
Usłyszałam strzępki kłótni. Znowu się kłócą. Zawsze kiedy tylko coś jest nie tak, oni się kłócą. Tylko u nas to nie jest zwykła kłótnia małżeńska. Oni nie stopują się. Co by się nie działo, oni wypominają sobie wszystko. Dosłownie. Zaklinają, na czym świat stoi. Począwszy od pierwszego dnia ich znajomości, skończywszy na dniu obecnym. Wyzwiska... rękoczyny...
-Jak ja bym... zresztą nieważne, takiej suce jak ty, to nikt nie przegada!
-Jak mnie nazwałeś?
-Tak jak kurwa słyszałaś!
Powoli weszłam w głąb domu i starając zachowywać się jak najciszej, przemieszczałam się w stronę mojego pokoju.
-A ty co? Nie potrafisz wrócić o normalnej godzinie?!- tym razem ojciec zwrócił się do mnie. Odwróciłam się zdejmując stopę ze stopnia, na którym uprzednio ją postawiłam.
-Jest lato. O 19 jest jasno, a do tego to wcale nie jest późno.- poirytowana starałam się jak najszybciej skończyć rozmowę i wykorzystać wszystkie porządne argumenty, aby wreszcie trafić do swojego pokoju, a następnie do łazienki. Marzę tylko o gorącej kąpieli... mimo że przed chwilą zostałam zlana wodą, a do tego jest lato. Prze okropnie zmarzłam.
-Co z tego, że jest wcześnie?! Wyszłaś z samego rana! Powinnaś być kurwa w domu o 15 i koniec!- kontynuował, a moja matka tylko stała obok i w ciszy przyglądała się sytuacji.
-Ta jasne. Coś jeszcze? Chcę iść do siebie.- wywróciłam oczami i delikatnie potarłam rękami swoje ramiona.
-Jak ty się do mnie odzywasz?! Kim ty jesteś?! Gówniarz z ciebie i tyle!- matka naprawdę go zdenerwowała, a ja tylko pogarszam sytuację.
-Nie wyzywaj mnie!- syknęłam przez zaciśnięte zęby i ponownie stojąc tyłem do schodów postawiłam jedną stopę na stopniu w celu ewentualnej jak najszybszej ucieczki.
-C-coś ty powiedziała? Może szacunku trochę?!- mój ojciec groźnie na mnie spojrzał i zrobił krok w moją stronę, a ja automatycznie postawiłam drugą stopę na schodku.
-To co słyszałeś. Nie pozwalaj sobie.
-Czy ciebie to...? Ty taki skurwysynek, nic nie robisz, nie pomagasz, a dostajesz ode mnie wszystko, śmiesz jeszcze tak mi się odwdzięczać?!- ryknął znów się do mnie zbliżając, ale ja tym razem sparaliżowa strachem stałam w miejscu spoglądając na mamę w poszukiwaniu pomocy, ale jej nie było tam gdzie stała wcześniej. Ona po prostu poszła do salonu i włączyła telewizję. Ze łzami w oczach rzuciłam gniewne spojrzenie mojemu ojcu. Czas to skończyć. Nie będzie mnie poniżał. Nabrałam odwagi i postanowiłam wreszcie powiedzieć co o nim myślę.
-Dostaje wszystko?! Dostaje wszystko?! O co bym cię nie poprosiła, zawsze mówisz "nie"! Zawsze musiałam robić wszystko żeby uzbierać pieniądze i kupić sobie choćby buty, których już nie miałam! Nigdy nie dostałam od ciebie czegoś na urodziny! Nigdy nie dostałam od ciebie żadnej pochwały! NIGDY!- naprawdę podobało mi się to, że wreszcie wyrzuciłam z siebie to czego nie miałam odwagi powiedzieć nawet wczoraj. Chcę wreszcie normalnie żyć. Może coś do niego dotrze. -Czasami padałam na twarz, a ty potrafiłeś mi powiedzieć, że nic nie robię! Na twoich oczach sprzątałam, a ty pytałeś się mnie czy coś robiłam! Rujnujesz mnie! Do kurwy nędzy, moja psychika już nie wytrzymuje! Nienawidzę cię! Daj mi już spokój!- wreszcie mu się postawiłam! Tak! Jestem z siebie dumna!
Wtedy nastąpił wybuch. Mój rodziciel pokonał dzielący nas dystans kilku metrów, ściągnął mnie ze stopnia, tak żeby mógł nade mną gotować i wymierzył mi siarczysty policzek. Złapałam się za pulsujące bólem miejsce i spojrzałam na niego z rozczarowaniem. Kiedy nasze spojrzenia się skrzyżowały, on otwartą dłonią zadał mi kolejny cios- w plecy, doprawiajac całość, pięścią uderzył w to samo miejsce co sekundę wcześniej. Zgięłam się w pół i upadłam uderzając głową o schodek, na którym wcześniej stałam.
Wtedy do pomieszczenia gdzie byliśmy przyszedł Erick.
-Co się dzieje?- zapytał przecierając oczy. Zapewne spał, ale nasze krzyki go obudziły.
-Nic! Wyjdź stąd bachorze!
-Nie krzycz na niego...- wyszeptałam powoli próbując podnieść się z podłogi, ale wszystko mi się rozmazywało.
-Jeszcze ci mało gówniaro?- zapewne już chciał wymierzyć mi kolejny cios, lecz ja w geście obronnym wyciągnęłam przed siebie rękę z otwartą dłonią. Wtedy stało się coś niezwykłego. Jego dłoń zatrzymała się "w locie". Kiedy próbował dalej mnie uderzyć, ja ciągle trzymałam dłoń wyciągniętą przed siebie, dzięki czemu nic mi nie zrobił. Jakby jakaś siła go zatrzymywała. Delikatnie podniosłam się i zaczęłam chwiejnym krokiem powoli wchodzić po schodach. Mój braciszek swoimi malutkimi rączkami próbował mnie podtrzymywać. Wreszcie dotarłam do swojego pokoju i szybko zatrzasnęłam drzwi, zamykając je na klucz. Ufff... już jest w porządku. Tuż po tym jak to pomyślałam, gwałtownie upadłam. Ostatnie co czułam to pulsujący ból czaszki. Dotarł do mnie jeszcze krzyk Ericka i po prostu spowiła mnie ciemność... Zemdlałam.
-Aaaaaaa!- gwałtownie zerwałam się z łóżka krzycząc w niebogłosy. Byłam cała zlana potem i drżałam ciężko oddychając. -To sen. To był tylko sen...
Tylko, że to było naprawdę...
Tak owszem, tamta sytuacja miała miejsce. Nie wiem dlaczego mi się to śniło. To chyba przez to, że tyle myślałam o tym co było kiedyś, tuż przed zaśnięciem. Powoli opanowałam oddech i starłam kropelki potu z czoła. Po moim pokoju jak oszalały biegał Champion. Jakby wyczuł, że coś jest nie tak. Tamtego pamiętnego dnia pierwszy raz pokazały się moje... moce. Lub coś coś co po prostu było naprawdę dziwne. Więcej się coś takiego nie powtórzyło, więc nie przywiązywałam do tego wagi.
Wstałam i ostrożnie podeszłam do szafy. Jakby z przyzwyczajenia, przecież nie mogło być tam moich ubrań. Jednak kiedy ją otworzyłam leżały tam.
-Co jest?- zmarszczyłam czoło.
Wczoraj znalazłam kartkę z adresem domu jakiegoś Dona, do którego miałam iść po nasze rzeczy.
Były tam też ubrania, których posiadaczką na pewno nie byłam ja. Otrząsnęłam się i nie drążyłam dłużej tematu. Działo się tyle rzeczy, których nie umiałam wytłumaczyć, nie miało sensu dalsze "zadawanie pytań". Wybrałam jakiś wygodny zestaw ubrań i powędrowałam do łazienki. Zimny prysznic od razu orzeźwił moje ciało. Zrelaksowałam się choć na chwilę. Przez te wydarzenia, które miały ostatnio miejsce byłam naprawdę spięta. Zrobiło mi się odrobinkę zimno od wody która stała się lodowata, więc postanowiłam się rozgrzać puszczając cieplejszą. Moje drżące ciało zostało zlane ciepłą cieczą. Zamknęłam oczy i oczyściłam głowę z wszelkich myśli. Nie myślałam o niczym. Kompletnie. Spłukałam swoje ciało z delikatnej piany, którą wytworzył ślicznie pachnący żel pod prysznic, znajdujący się w łazience, osuszyłam je i przebrałam się. Kolejna rzecz do listy dziwnych- w półeczce z kosmetykami, znajdował się mój ulubiony tusz, podkład i puder. Pytanie: skąd one się tam wzięły? Odpowiedź: brak. Nie miałam najmniejszej ochoty się malować, przecież nigdzie się nie wybierałam, tym bardziej, że nie miałam dla kogo się stroić.
Poszłam do pokoju Ericka sprawdzić co robi. Oczywiście krok w krok chodził za mną Champion. Uchyliłam ostrożnie drzwi jego pokoju i po cichutku weszłam. Mały jeszcze spał.
A która to jest godzina?
Spojrzałam na zegar z samochodzikami wiszący na ścianie pomieszczenia. Wskazywał 11.07.
Ehh późno dość.
Nachyliłam się nad chłopcem i przyjrzałam się jego twarzy. Uśmiechał się przez sen. Tak słodko to wyglądało. Niestety, niech żyje niezdarność, z moich mokrych włosów zaczęła kapać woda. Przez to mój braciszek niespokojnie się poruszył. Następnie otworzył oczy, kilkukrotnie zamrugał i szeroko się uśmiechnął.
-Ceść D.
-Przepraszam. Nie chciałam cię obudzić, kochanie.- było mi troszkę głupio.
-Nic się nie dzieje Dani. Kiedyś musiałem wstać.- tylko się uśmiechnęłam. Dość sztucznie, ale miałam nadzieje, że dobrze wypadłam. -Zgłodniałem. Cio na śniadanie?
-Ahh... zapewne muszę iść na zakupy. Lodówka jest pusta. Tylko powiedz mi teraz, gdzie tu jest jakiś sklep, co?- mój żołądek także dał we znaki, że również potrzebuje jedzenia. Dość śmiesznie to zabrzmiało. Mały wybuchnął niepohamowanym śmiechem.
No, właśnie o to mi chodziło. Śmieszek kochany.
-Ejejej, czy ty się ze mnie śmiejesz?
-Tak.- odpowiedział dość niewyraźnie przez śmiech.
-Ooo, nieładnie tak.- zaczęłam go łaskotać po brzuszku, przez co zaczął śmiać się jeszcze bardziej.
-Psestań! D.! Psestaaaań!
-Nooo dobrze, ale nie śmiej się ze mnie!- wywinęłam dolną wargę na zewnątrz udając (lub nie) smutek.
-Dobze, dobze! Ale psestań!- Erick był już na skraju wytrzymałości, więc spełniłam jego prośbę a wręcz błaganie i ustąpiłam -Więc... ja idę się przebrać, znowu. Na razie się pobaw, a ja zaraz wracam i idzie...- przerwałam słysząc dźwięk dzwonka. Odruchowo obejrzałam się za siebie i ponownie zwróciłam głowę ku Erickowi robiąc przy tym zdziwioną minę i wzruszyłam ramionami.
Czego ktoś może ode mnie chcieć?
Wstałam z łóżka wyciągając rękę do mojego braciszka i kiwnęłam na niego zachęcająco głową. Powoli wyczołgał się z warstw pościeli i mnie za nią złapał. Zeszliśmy po schodach i zostawiłam Ericka na kanapie w salonie, a sama udałam się w stronę drzwi.
Normalnie scena niczym z horroru. Żałosne...
Ogarnęłam swój umysł, który bardzo, a nawet bardzo fiksował i delikatnie przekręciłam zamek uchylając drzwi. Jedyne co zobaczyłam, to czyjeś nogi i ręce, które trzymały trzy, albo nawet cztery torby papierowe.
-Cześć... -usłyszałam niepewny głos, a po chwili zza jednej z torebek wyłoniła się głowa.
Luke...
-Co ty tutaj robisz?- wyszeptałam. Starałam się jak mogłam, aby mój głos nie zabrzmiał, jakbym się bała.
-Ja... my musimy porozmawiać.
-Zgadzam się...- nie wytrzymałam i delikatnie załamał mi się głos.
-Mogę wejść?- zapytał trochę zagubiony. No bo ja idiotka nie pomyślałam, że pogadać przydałoby się w środku, a nie w progu.
Nic nie odpowiedziałam tylko odsunęłam się od drzwi. Chłopak dość chwiejnym krokiem wszedł do domu i od razu skierował się ku kuchni.
Tak... przecież już tu był.
-Luke? Po co ci tyle tych torebek?- naprawdę nie wiedziałam.
Robił poranne zakupy i postanowił przyjść do mnie? A może zapomniał gdzie mieszka?
-Nie, nie zapomniałem gdzie mieszkam. To zakupy dla ciebie, dla was.- spojrzał mi przez ramię na Ericka oglądającego telewizję.
Przecież on czyta ci w myślach idiotko!
Przybiłam piątkę ze swoim czołem, a chłopak tylko delikatnie się uśmiechnął.
-Jak to? Dla nas?- nie mogło dojść do mnie, po tym jak wcześniejszego dnia go zraniłam, on nadal się o mnie troszczył. Nadal pamiętał. To było... naprawdę wspaniałe. Niestety jego zachowanie tylko spotęgowało moje wyrzuty sumienia. Naprawdę głupio się zachowałam.
-Pomyślałem, że dzisiaj rano pewnie będziecie głodni, a lodówka jest pusta. Tak jakoś wyszło.- odstawił zakupy i z zakłopotaniem podrapał się po głowie.
Matko, jakie to seksowne!
Chłopak zaśmiał się, a ja poczułam jak moje policzki oblewa rumieniec. Spuściłam wzrok i jak najbardziej się da, zakryłam twarz włosami. Niestety nie mogło to za dużo dać, ponieważ nadal były mokre i jedyne co zrobiły to oblepiły ją.
-Przepraszam...
-Nie, nie. Właściwie to to miłe.- Luke rzucił mi pocieszające spojrzenie.
-Dobra, nieważne już. Mieliśmy porozmawiać. Może ja zacznę, co?- musiałam go przeprosić, wytłumaczyć całą sytuację i już na spokojnie powiedzieć co czuję. Zero stresu. Zero wybuchów. Grunt to opanowanie.
-Em... w sumie to może będzie lepiej jak ty zaczniesz.- wyraźnie było widać, że był podenerwowany.
-Przede wszystkim chciałam cię przeprosić...- nigdy nie umiałam mówić otwarcie o moich uczuciach, więc musiałam się czymś zając; w trakcie mówienia zaczęłam rozpakowywać zakupy -Strasznie mi głupio za to co wczoraj powiedziałam. Tak naprawdę tak nie myślę. Po prostu to wszystko jest dla mnie nowe i gubię się. Boję się, że sobie nie poradzę, a ode mnie teraz zależy przyszłość Ericka, to on się teraz liczy.- delikatnie ściszyłam głos i odstawiłam do byle której szafki słoiczek Nutelli.
-Wiem. Wkurzyłem się, bo ja chcę dla ciebie ja najlepiej, chcę ci pomóc, a ty tą pomoc odrzucasz, ale dopiero później zrozumiałem jakie to dla ciebie trudne.
-Tak, ale nie powinnam tak wybuchać. Przepraszam...- zrezygnowałam z rozpakowywania produktów, bo wcale mnie to nie uspokajało, a tylko zaczęłam odnosić wrażenie, że Luke patrzy się na mnie, jak na największą idiotkę.
-Nic się nie dzieje. Po prostu zapomnijmy o tym, dobrze?- o Matko jaką czułam ulgę. Nie myślałam, że on mnie zrozumie. Na szczęście myliłam się.
-Tak. Jasne. Oczywiście.- odrobinę plątał mi się język -Dziękuję.- podeszłam do chłopaka i go przytuliłam. Dopiero po fakcie dotarło do mnie, co tak naprawdę zrobiłam. Jednak najdziwniejsze było to, że kiedy już chciałam się odsuwać i ponownie przepraszać, za moje szczeniackie zachowanie, Luke odwzajemnił uścisk. Troszkę mnie to zmieszało, ale nie protestowałam.
-Teraz może ja powiem to wszystko co usiłujesz zrozumieć od dłuższego czasu. Nie wiem czy coś ci to rozjaśni, ale musisz to wiedzieć. - odsunęliśmy się od siebie. -Szykuj się na długą rozmowę.
-W takim wypadku, niestety to musi poczekać. Mam priorytety.- wskazałam głową na mojego braciszka, który oglądał Spongebob'a.
-No tak. Pewnie jest głodny. Jeszcze nie wiadomo czym go tam karmili w tym sierocińcu. Może razem upichcimy coś dobrego?- zaproponował.
W sumie dobry pomysł.
-Jak dla mnie w porządku. Kucharz ze mnie nie za specjalny. Jedyne co umiem zrobić, to... naleśniki i spagetti. Kiedyś nawet spaliłam rondelek z ziemniakami.- uśmiechnęłam się szczerze, słysząc śmiech Luke'a.
-Uśmiechnęłaś się! Chyba jeszcze nigdy nie widziałem jak się uśmiechasz!- radośnie oznajmił.
-Tak, tak. Napiszmy o tym w gazecie. Teraz chodź. On wreszcie musi coś zjeść. Zresztą ja też.- poirytowana spojrzałam na swój brzuch, ciągnąc za rękę chłopaka w stronę Ericka.
Zrobiliśmy na śniadanio-obiad purée ziemniaczane z pulpecikami, do tego jakiś sos i mizeria z ogórków. Brzmi banalnie, ale jak świetnie smakuje! Luke miał jakiś inny przepis niż moja mama czy coś. Naprawdę niebiańskie.
-Niebo w gębie. Świetnie gotujesz!- powiedziałam po czym nabiłam kolejnego ogórka. Byłam naprawdę głodna, więc wcinałam jak opętana.
-Dziękuję, ale to nic takiego. Kiedyś muszę zrobić ci moje popisowe danie.-odparł.
-Z pewnością. Muszę spróbować. Naprawdę bosko gotujesz.- ponownie go pochwaliłam -A tobie smakuje, Erick?
-Taak. Pysne! Mama tak nie gotuje.-przyznał.
O oł...
-D.? Gdzie mama?- zapytał. Po prostu wiedziałam. Wiedziałam że wreszcie będzie chciał wiedzieć, dlaczego rano nie przywitała go mama? Dlaczego rano tata nie wyszedł do pracy? Dlaczego był w domu dziecka? Tylko że chciałam przygotować odpowiedzi na te wszystkie pytania. Wtedy, byłam bezradna.
-Kochanie... mama... tata... oni...- płątałam się i nie miałam najmniejszego pojęcia co mam mu powiedzieć.
Wyznać prawdę czy skłamać?
-Erick, ja powiem ci gdzie są rodzice, dobrze?- zaproponował Luke odsuwając delikatnie swój talerz i powoli wstając.
Co ty robisz?!
Wiedziałam, że Luke to usłyszy.
-Zaufaj mi, proszę.- chłopak nachylił się do mojego ucha i cichutko wyszeptał.
Rzuciłam mu przerażone spojrzenie i pozostało mi tylko patrzenie jak wychodzi z kuchni trzymając za rękę Ericka i razem udają się w stronę salonu.
-Co on kurde kombinuje?- powiedziałam sama do siebie.
Kiedy po jakieś minucie, która dłużyła mi się w nieskończoność, nie wracali, palce już bolały mnie od nerwowego stukania w blat stołu. Postanowiłam wkroczyć do akcji. Cichutko podreptałam stronę salonu.
-Widzisz, twoja mama i tata są tam wysoko w niebie.- wskazał palcem przez okno na niebieskie niebo -Wiesz, kiedyś przychodzi taki dzień, kiedy taki jeden gość, którego nazywamy Bogiem, postanawia, że jacyś ludzie są mu potrzebni i zabiera ich z tego świata i przenosi do swojego. Oni sobie tam są ze wszystkimi, których ten gość zapragnął do siebie zabrać i są szczęśliwi. Nie muszą się o nic martwić i jest im dobrze.
-To znacy, ze jus ich nie zobace?- zapytał Erick.
Widocznie Luke lekko się zakłopotał.
-Emm... Kiedyś ich zobaczysz, ale na razie nie będziecie się widywać. Oni teraz patrzą na ciebie z góry i się uśmiechają. Będą nad tobą czuwać, zawsze i wszędzie i będą ci pomagać.- wyjaśnił odzyskując pewność.
-A mnie kiedyś tes ten gość zabieze do siebie?-z jaką fascynacją mały patrzył na Luke'a. Był naprawdę zaciekawiony tym co mówił ten starszy.
-Tak. Kiedyś przyjdzie i na ciebie czas. Ale na to jeszcze przyjdzie pora. Teraz musisz pożyć tutaj, na Ziemi.- delikatnie się zaśmiał.
Jesteś wspaniały.
Luke odwrócił się od okna i spojrzał na mnie. Jednak to całe czytanie w myślach na coś się przydało. Zaczęłam używać tego, jak czegoś najnormalniejszego w świecie i było mi z tym dobrze. Szłam w naprawdę dobrą stronę.
Podeszłam do chłopaka i najzwyczajniej w świecie go przytuliłam. Potrzebowałam tego. Potrzebowałam czyjejś bliskości, czyjegoś ciepła. On dawał mi poczucie bezpieczeństwa. W tamtej chwili nie liczyło się to, że miałam do nikogo się nie zbliżać, miałam zostać sama. Chciałam zmienić moje życie i właśnie to robiłam. Wszystko na nowo i od samego początku.
-Dziękuję. Dziękuję, że jesteś.- wyszeptałam do jego ucha, nadal wtulona w jego rozgrzany tors.
-I zawsze będę, czy będziesz tego chciała, czy nie.
___________________________________________________________________
Hej misie! Wiem, że rozdział jest naprawdę późno, ale jak już wiecie- miałam sporo przeróżnych problemów.
Mam nadzieję, że ten rozdział coś wam przybliżył, ale jednak nic specjalnego się w nim nie dzieje. Za to przygotujcie się na następny, bo będzie się działo, oj będzie. Tamten myślę, że dodam już wcześniej i muszę się do niego porządnie przyłożyć.
Proszę również o podpisywanie się jakkolwiek osób, które anonimowo komentują, byłabym wdzięczna :)
BARDZO SERDECZNIE DZIĘKUJĘ ZA WSZYSTKIE KOMENTARZE I GŁOSY, TO OGROMNA MOTYWACJA DO DALSZEJ PRACY! :)
I wracam znów z warunkiem- 3 komentarze mają być moi drodzy :)
LoLa
Jednak najwidoczniej nic wtedy dobrze nie zrobiłam, że jestem sama...
Chciałam zostawić wszystko za sobą i zacząć żyć przyszłością. Przestać przejmować się ludźmi, którzy mnie zranili, przestać myśleć o moich nieżyjących rodzicach. Chciałam zacząć normalnie funkcjonować i nie miałam innego wyjścia jak wziąć los w swoje ręce i zapanować nad nim. Zacząć się uśmiechać i żyć pełnią życia. W końcu mamy je tylko jedno i trzeba je jak najlepiej wykorzystać, a nie tracić czas na użalanie się nad sobą.
Wstań i zacznij walczyć. Zacznij sobie ufać, zacznij wierzyć w swoje możliwości i przestań mówić, że nie dasz rady!
-Dasz radę.
-A jak nie?
-Dam.
-A jak nie?
-Dam.
-A jak upadnę?
-To się podniosę.
-A jak się nie podniosę?
-To sobie poleżę...
Nie chciałam być tą egoistką, którą bycie obrałam za cel jakiś czas wcześniej. Naprawdę nie chciałam. To była najwyższy czas zapomnieć o tym co było i rozpocząć pisanie nowej książki- na moich regułach. Nie nowego rozdziału, to za mało, ja chciałam napisać nową książkę, której główną bohaterką, szczęśliwą, tętniącą życiem i emanującą szczęściem będę ja.
~***~
Biegłam wczesnym wieczorem ulicami Los Angeles. Po mojej twarzy spływały strugi deszczu, który zastał mnie kiedy wracałam od przyjaciółki. Rozejrzałam się. Wokół mnie świat wręcz zwariował. Wszyscy biegali i trwożyli się, złośliwie mrucząc do siebie pod nosem, że przemokną, że gdzieś nie zdążą. Nikogo ten deszcz nie cieszył. Kiedy jest słońce, również każdy narzeka, że jest za gorąco i dostaną bólu głowy, że będzie susza. Nic im nie odpowiada. Każdego coś nie zadowala. Osobiście deszcz był mi obojętny. Mógł padać i nie padać. W obu sytuacjach, było w porządku.
Z ludźmi było tak w każdej sytuacji. Tak źle i tak niedobrze.
Jeszcze wszystko oceniają po okładce. Ze świecą szukać kogoś kogo interesuje czyjeś wnętrze, a nie wygląd zewnętrzny. Przecież liczy się charakter, a pozory mylą.
"Gruba- nie dba o siebie
Chuda- na prochach
Homo- chora
Bi- zagubiona
Żywa- przeszkadza
Martwa- była taka dobra"
Kiedy tak rozmyślałam, zorientowałam się, że dotarłam już pod mój dom. Powoli złapałam za klamkę i popchnęłam drzwi do wewnątrz.
-Co ty sobie wyobrażasz w ogóle?!
-Nie krzycz na mnie! Nic nie zrobiłam!
-Masz czelność jeszcze kłamać?! Przecież dobrze wiem, że to ty!
Usłyszałam strzępki kłótni. Znowu się kłócą. Zawsze kiedy tylko coś jest nie tak, oni się kłócą. Tylko u nas to nie jest zwykła kłótnia małżeńska. Oni nie stopują się. Co by się nie działo, oni wypominają sobie wszystko. Dosłownie. Zaklinają, na czym świat stoi. Począwszy od pierwszego dnia ich znajomości, skończywszy na dniu obecnym. Wyzwiska... rękoczyny...
-Jak ja bym... zresztą nieważne, takiej suce jak ty, to nikt nie przegada!
-Jak mnie nazwałeś?
-Tak jak kurwa słyszałaś!
Powoli weszłam w głąb domu i starając zachowywać się jak najciszej, przemieszczałam się w stronę mojego pokoju.
-A ty co? Nie potrafisz wrócić o normalnej godzinie?!- tym razem ojciec zwrócił się do mnie. Odwróciłam się zdejmując stopę ze stopnia, na którym uprzednio ją postawiłam.
-Jest lato. O 19 jest jasno, a do tego to wcale nie jest późno.- poirytowana starałam się jak najszybciej skończyć rozmowę i wykorzystać wszystkie porządne argumenty, aby wreszcie trafić do swojego pokoju, a następnie do łazienki. Marzę tylko o gorącej kąpieli... mimo że przed chwilą zostałam zlana wodą, a do tego jest lato. Prze okropnie zmarzłam.
-Co z tego, że jest wcześnie?! Wyszłaś z samego rana! Powinnaś być kurwa w domu o 15 i koniec!- kontynuował, a moja matka tylko stała obok i w ciszy przyglądała się sytuacji.
-Ta jasne. Coś jeszcze? Chcę iść do siebie.- wywróciłam oczami i delikatnie potarłam rękami swoje ramiona.
-Jak ty się do mnie odzywasz?! Kim ty jesteś?! Gówniarz z ciebie i tyle!- matka naprawdę go zdenerwowała, a ja tylko pogarszam sytuację.
-Nie wyzywaj mnie!- syknęłam przez zaciśnięte zęby i ponownie stojąc tyłem do schodów postawiłam jedną stopę na stopniu w celu ewentualnej jak najszybszej ucieczki.
-C-coś ty powiedziała? Może szacunku trochę?!- mój ojciec groźnie na mnie spojrzał i zrobił krok w moją stronę, a ja automatycznie postawiłam drugą stopę na schodku.
-To co słyszałeś. Nie pozwalaj sobie.
-Czy ciebie to...? Ty taki skurwysynek, nic nie robisz, nie pomagasz, a dostajesz ode mnie wszystko, śmiesz jeszcze tak mi się odwdzięczać?!- ryknął znów się do mnie zbliżając, ale ja tym razem sparaliżowa strachem stałam w miejscu spoglądając na mamę w poszukiwaniu pomocy, ale jej nie było tam gdzie stała wcześniej. Ona po prostu poszła do salonu i włączyła telewizję. Ze łzami w oczach rzuciłam gniewne spojrzenie mojemu ojcu. Czas to skończyć. Nie będzie mnie poniżał. Nabrałam odwagi i postanowiłam wreszcie powiedzieć co o nim myślę.
-Dostaje wszystko?! Dostaje wszystko?! O co bym cię nie poprosiła, zawsze mówisz "nie"! Zawsze musiałam robić wszystko żeby uzbierać pieniądze i kupić sobie choćby buty, których już nie miałam! Nigdy nie dostałam od ciebie czegoś na urodziny! Nigdy nie dostałam od ciebie żadnej pochwały! NIGDY!- naprawdę podobało mi się to, że wreszcie wyrzuciłam z siebie to czego nie miałam odwagi powiedzieć nawet wczoraj. Chcę wreszcie normalnie żyć. Może coś do niego dotrze. -Czasami padałam na twarz, a ty potrafiłeś mi powiedzieć, że nic nie robię! Na twoich oczach sprzątałam, a ty pytałeś się mnie czy coś robiłam! Rujnujesz mnie! Do kurwy nędzy, moja psychika już nie wytrzymuje! Nienawidzę cię! Daj mi już spokój!- wreszcie mu się postawiłam! Tak! Jestem z siebie dumna!
Wtedy nastąpił wybuch. Mój rodziciel pokonał dzielący nas dystans kilku metrów, ściągnął mnie ze stopnia, tak żeby mógł nade mną gotować i wymierzył mi siarczysty policzek. Złapałam się za pulsujące bólem miejsce i spojrzałam na niego z rozczarowaniem. Kiedy nasze spojrzenia się skrzyżowały, on otwartą dłonią zadał mi kolejny cios- w plecy, doprawiajac całość, pięścią uderzył w to samo miejsce co sekundę wcześniej. Zgięłam się w pół i upadłam uderzając głową o schodek, na którym wcześniej stałam.
Wtedy do pomieszczenia gdzie byliśmy przyszedł Erick.
-Co się dzieje?- zapytał przecierając oczy. Zapewne spał, ale nasze krzyki go obudziły.
-Nic! Wyjdź stąd bachorze!
-Nie krzycz na niego...- wyszeptałam powoli próbując podnieść się z podłogi, ale wszystko mi się rozmazywało.
-Jeszcze ci mało gówniaro?- zapewne już chciał wymierzyć mi kolejny cios, lecz ja w geście obronnym wyciągnęłam przed siebie rękę z otwartą dłonią. Wtedy stało się coś niezwykłego. Jego dłoń zatrzymała się "w locie". Kiedy próbował dalej mnie uderzyć, ja ciągle trzymałam dłoń wyciągniętą przed siebie, dzięki czemu nic mi nie zrobił. Jakby jakaś siła go zatrzymywała. Delikatnie podniosłam się i zaczęłam chwiejnym krokiem powoli wchodzić po schodach. Mój braciszek swoimi malutkimi rączkami próbował mnie podtrzymywać. Wreszcie dotarłam do swojego pokoju i szybko zatrzasnęłam drzwi, zamykając je na klucz. Ufff... już jest w porządku. Tuż po tym jak to pomyślałam, gwałtownie upadłam. Ostatnie co czułam to pulsujący ból czaszki. Dotarł do mnie jeszcze krzyk Ericka i po prostu spowiła mnie ciemność... Zemdlałam.
-Aaaaaaa!- gwałtownie zerwałam się z łóżka krzycząc w niebogłosy. Byłam cała zlana potem i drżałam ciężko oddychając. -To sen. To był tylko sen...
Tylko, że to było naprawdę...
Tak owszem, tamta sytuacja miała miejsce. Nie wiem dlaczego mi się to śniło. To chyba przez to, że tyle myślałam o tym co było kiedyś, tuż przed zaśnięciem. Powoli opanowałam oddech i starłam kropelki potu z czoła. Po moim pokoju jak oszalały biegał Champion. Jakby wyczuł, że coś jest nie tak. Tamtego pamiętnego dnia pierwszy raz pokazały się moje... moce. Lub coś coś co po prostu było naprawdę dziwne. Więcej się coś takiego nie powtórzyło, więc nie przywiązywałam do tego wagi.
Wstałam i ostrożnie podeszłam do szafy. Jakby z przyzwyczajenia, przecież nie mogło być tam moich ubrań. Jednak kiedy ją otworzyłam leżały tam.
-Co jest?- zmarszczyłam czoło.
Wczoraj znalazłam kartkę z adresem domu jakiegoś Dona, do którego miałam iść po nasze rzeczy.
Były tam też ubrania, których posiadaczką na pewno nie byłam ja. Otrząsnęłam się i nie drążyłam dłużej tematu. Działo się tyle rzeczy, których nie umiałam wytłumaczyć, nie miało sensu dalsze "zadawanie pytań". Wybrałam jakiś wygodny zestaw ubrań i powędrowałam do łazienki. Zimny prysznic od razu orzeźwił moje ciało. Zrelaksowałam się choć na chwilę. Przez te wydarzenia, które miały ostatnio miejsce byłam naprawdę spięta. Zrobiło mi się odrobinkę zimno od wody która stała się lodowata, więc postanowiłam się rozgrzać puszczając cieplejszą. Moje drżące ciało zostało zlane ciepłą cieczą. Zamknęłam oczy i oczyściłam głowę z wszelkich myśli. Nie myślałam o niczym. Kompletnie. Spłukałam swoje ciało z delikatnej piany, którą wytworzył ślicznie pachnący żel pod prysznic, znajdujący się w łazience, osuszyłam je i przebrałam się. Kolejna rzecz do listy dziwnych- w półeczce z kosmetykami, znajdował się mój ulubiony tusz, podkład i puder. Pytanie: skąd one się tam wzięły? Odpowiedź: brak. Nie miałam najmniejszej ochoty się malować, przecież nigdzie się nie wybierałam, tym bardziej, że nie miałam dla kogo się stroić.
Poszłam do pokoju Ericka sprawdzić co robi. Oczywiście krok w krok chodził za mną Champion. Uchyliłam ostrożnie drzwi jego pokoju i po cichutku weszłam. Mały jeszcze spał.
A która to jest godzina?
Spojrzałam na zegar z samochodzikami wiszący na ścianie pomieszczenia. Wskazywał 11.07.
Ehh późno dość.
Nachyliłam się nad chłopcem i przyjrzałam się jego twarzy. Uśmiechał się przez sen. Tak słodko to wyglądało. Niestety, niech żyje niezdarność, z moich mokrych włosów zaczęła kapać woda. Przez to mój braciszek niespokojnie się poruszył. Następnie otworzył oczy, kilkukrotnie zamrugał i szeroko się uśmiechnął.
-Ceść D.
-Przepraszam. Nie chciałam cię obudzić, kochanie.- było mi troszkę głupio.
-Nic się nie dzieje Dani. Kiedyś musiałem wstać.- tylko się uśmiechnęłam. Dość sztucznie, ale miałam nadzieje, że dobrze wypadłam. -Zgłodniałem. Cio na śniadanie?
-Ahh... zapewne muszę iść na zakupy. Lodówka jest pusta. Tylko powiedz mi teraz, gdzie tu jest jakiś sklep, co?- mój żołądek także dał we znaki, że również potrzebuje jedzenia. Dość śmiesznie to zabrzmiało. Mały wybuchnął niepohamowanym śmiechem.
No, właśnie o to mi chodziło. Śmieszek kochany.
-Ejejej, czy ty się ze mnie śmiejesz?
-Tak.- odpowiedział dość niewyraźnie przez śmiech.
-Ooo, nieładnie tak.- zaczęłam go łaskotać po brzuszku, przez co zaczął śmiać się jeszcze bardziej.
-Psestań! D.! Psestaaaań!
-Nooo dobrze, ale nie śmiej się ze mnie!- wywinęłam dolną wargę na zewnątrz udając (lub nie) smutek.
-Dobze, dobze! Ale psestań!- Erick był już na skraju wytrzymałości, więc spełniłam jego prośbę a wręcz błaganie i ustąpiłam -Więc... ja idę się przebrać, znowu. Na razie się pobaw, a ja zaraz wracam i idzie...- przerwałam słysząc dźwięk dzwonka. Odruchowo obejrzałam się za siebie i ponownie zwróciłam głowę ku Erickowi robiąc przy tym zdziwioną minę i wzruszyłam ramionami.
Czego ktoś może ode mnie chcieć?
Wstałam z łóżka wyciągając rękę do mojego braciszka i kiwnęłam na niego zachęcająco głową. Powoli wyczołgał się z warstw pościeli i mnie za nią złapał. Zeszliśmy po schodach i zostawiłam Ericka na kanapie w salonie, a sama udałam się w stronę drzwi.
Normalnie scena niczym z horroru. Żałosne...
Ogarnęłam swój umysł, który bardzo, a nawet bardzo fiksował i delikatnie przekręciłam zamek uchylając drzwi. Jedyne co zobaczyłam, to czyjeś nogi i ręce, które trzymały trzy, albo nawet cztery torby papierowe.
-Cześć... -usłyszałam niepewny głos, a po chwili zza jednej z torebek wyłoniła się głowa.
Luke...
-Co ty tutaj robisz?- wyszeptałam. Starałam się jak mogłam, aby mój głos nie zabrzmiał, jakbym się bała.
-Ja... my musimy porozmawiać.
-Zgadzam się...- nie wytrzymałam i delikatnie załamał mi się głos.
-Mogę wejść?- zapytał trochę zagubiony. No bo ja idiotka nie pomyślałam, że pogadać przydałoby się w środku, a nie w progu.
Nic nie odpowiedziałam tylko odsunęłam się od drzwi. Chłopak dość chwiejnym krokiem wszedł do domu i od razu skierował się ku kuchni.
Tak... przecież już tu był.
-Luke? Po co ci tyle tych torebek?- naprawdę nie wiedziałam.
Robił poranne zakupy i postanowił przyjść do mnie? A może zapomniał gdzie mieszka?
-Nie, nie zapomniałem gdzie mieszkam. To zakupy dla ciebie, dla was.- spojrzał mi przez ramię na Ericka oglądającego telewizję.
Przecież on czyta ci w myślach idiotko!
Przybiłam piątkę ze swoim czołem, a chłopak tylko delikatnie się uśmiechnął.
-Jak to? Dla nas?- nie mogło dojść do mnie, po tym jak wcześniejszego dnia go zraniłam, on nadal się o mnie troszczył. Nadal pamiętał. To było... naprawdę wspaniałe. Niestety jego zachowanie tylko spotęgowało moje wyrzuty sumienia. Naprawdę głupio się zachowałam.
-Pomyślałem, że dzisiaj rano pewnie będziecie głodni, a lodówka jest pusta. Tak jakoś wyszło.- odstawił zakupy i z zakłopotaniem podrapał się po głowie.
Matko, jakie to seksowne!
Chłopak zaśmiał się, a ja poczułam jak moje policzki oblewa rumieniec. Spuściłam wzrok i jak najbardziej się da, zakryłam twarz włosami. Niestety nie mogło to za dużo dać, ponieważ nadal były mokre i jedyne co zrobiły to oblepiły ją.
-Przepraszam...
-Nie, nie. Właściwie to to miłe.- Luke rzucił mi pocieszające spojrzenie.
-Dobra, nieważne już. Mieliśmy porozmawiać. Może ja zacznę, co?- musiałam go przeprosić, wytłumaczyć całą sytuację i już na spokojnie powiedzieć co czuję. Zero stresu. Zero wybuchów. Grunt to opanowanie.
-Em... w sumie to może będzie lepiej jak ty zaczniesz.- wyraźnie było widać, że był podenerwowany.
-Przede wszystkim chciałam cię przeprosić...- nigdy nie umiałam mówić otwarcie o moich uczuciach, więc musiałam się czymś zając; w trakcie mówienia zaczęłam rozpakowywać zakupy -Strasznie mi głupio za to co wczoraj powiedziałam. Tak naprawdę tak nie myślę. Po prostu to wszystko jest dla mnie nowe i gubię się. Boję się, że sobie nie poradzę, a ode mnie teraz zależy przyszłość Ericka, to on się teraz liczy.- delikatnie ściszyłam głos i odstawiłam do byle której szafki słoiczek Nutelli.
-Wiem. Wkurzyłem się, bo ja chcę dla ciebie ja najlepiej, chcę ci pomóc, a ty tą pomoc odrzucasz, ale dopiero później zrozumiałem jakie to dla ciebie trudne.
-Tak, ale nie powinnam tak wybuchać. Przepraszam...- zrezygnowałam z rozpakowywania produktów, bo wcale mnie to nie uspokajało, a tylko zaczęłam odnosić wrażenie, że Luke patrzy się na mnie, jak na największą idiotkę.
-Nic się nie dzieje. Po prostu zapomnijmy o tym, dobrze?- o Matko jaką czułam ulgę. Nie myślałam, że on mnie zrozumie. Na szczęście myliłam się.
-Tak. Jasne. Oczywiście.- odrobinę plątał mi się język -Dziękuję.- podeszłam do chłopaka i go przytuliłam. Dopiero po fakcie dotarło do mnie, co tak naprawdę zrobiłam. Jednak najdziwniejsze było to, że kiedy już chciałam się odsuwać i ponownie przepraszać, za moje szczeniackie zachowanie, Luke odwzajemnił uścisk. Troszkę mnie to zmieszało, ale nie protestowałam.
-Teraz może ja powiem to wszystko co usiłujesz zrozumieć od dłuższego czasu. Nie wiem czy coś ci to rozjaśni, ale musisz to wiedzieć. - odsunęliśmy się od siebie. -Szykuj się na długą rozmowę.
-W takim wypadku, niestety to musi poczekać. Mam priorytety.- wskazałam głową na mojego braciszka, który oglądał Spongebob'a.
-No tak. Pewnie jest głodny. Jeszcze nie wiadomo czym go tam karmili w tym sierocińcu. Może razem upichcimy coś dobrego?- zaproponował.
W sumie dobry pomysł.
-Jak dla mnie w porządku. Kucharz ze mnie nie za specjalny. Jedyne co umiem zrobić, to... naleśniki i spagetti. Kiedyś nawet spaliłam rondelek z ziemniakami.- uśmiechnęłam się szczerze, słysząc śmiech Luke'a.
-Uśmiechnęłaś się! Chyba jeszcze nigdy nie widziałem jak się uśmiechasz!- radośnie oznajmił.
-Tak, tak. Napiszmy o tym w gazecie. Teraz chodź. On wreszcie musi coś zjeść. Zresztą ja też.- poirytowana spojrzałam na swój brzuch, ciągnąc za rękę chłopaka w stronę Ericka.
*
Byłam naprawdę pod wrażeniem zdolności kulinarnych jakich przedstawicielem był Luke. Niestety jedyne co mi pozostało do tylko mu pozazdrościć. Ja nie umiałam praktycznie nic. Nawet nie byłam w stanie czegokolwiek się nauczyć.Zrobiliśmy na śniadanio-obiad purée ziemniaczane z pulpecikami, do tego jakiś sos i mizeria z ogórków. Brzmi banalnie, ale jak świetnie smakuje! Luke miał jakiś inny przepis niż moja mama czy coś. Naprawdę niebiańskie.
-Niebo w gębie. Świetnie gotujesz!- powiedziałam po czym nabiłam kolejnego ogórka. Byłam naprawdę głodna, więc wcinałam jak opętana.
-Dziękuję, ale to nic takiego. Kiedyś muszę zrobić ci moje popisowe danie.-odparł.
-Z pewnością. Muszę spróbować. Naprawdę bosko gotujesz.- ponownie go pochwaliłam -A tobie smakuje, Erick?
-Taak. Pysne! Mama tak nie gotuje.-przyznał.
O oł...
-D.? Gdzie mama?- zapytał. Po prostu wiedziałam. Wiedziałam że wreszcie będzie chciał wiedzieć, dlaczego rano nie przywitała go mama? Dlaczego rano tata nie wyszedł do pracy? Dlaczego był w domu dziecka? Tylko że chciałam przygotować odpowiedzi na te wszystkie pytania. Wtedy, byłam bezradna.
-Kochanie... mama... tata... oni...- płątałam się i nie miałam najmniejszego pojęcia co mam mu powiedzieć.
Wyznać prawdę czy skłamać?
-Erick, ja powiem ci gdzie są rodzice, dobrze?- zaproponował Luke odsuwając delikatnie swój talerz i powoli wstając.
Co ty robisz?!
Wiedziałam, że Luke to usłyszy.
-Zaufaj mi, proszę.- chłopak nachylił się do mojego ucha i cichutko wyszeptał.
Rzuciłam mu przerażone spojrzenie i pozostało mi tylko patrzenie jak wychodzi z kuchni trzymając za rękę Ericka i razem udają się w stronę salonu.
-Co on kurde kombinuje?- powiedziałam sama do siebie.
Kiedy po jakieś minucie, która dłużyła mi się w nieskończoność, nie wracali, palce już bolały mnie od nerwowego stukania w blat stołu. Postanowiłam wkroczyć do akcji. Cichutko podreptałam stronę salonu.
-Widzisz, twoja mama i tata są tam wysoko w niebie.- wskazał palcem przez okno na niebieskie niebo -Wiesz, kiedyś przychodzi taki dzień, kiedy taki jeden gość, którego nazywamy Bogiem, postanawia, że jacyś ludzie są mu potrzebni i zabiera ich z tego świata i przenosi do swojego. Oni sobie tam są ze wszystkimi, których ten gość zapragnął do siebie zabrać i są szczęśliwi. Nie muszą się o nic martwić i jest im dobrze.
-To znacy, ze jus ich nie zobace?- zapytał Erick.
Widocznie Luke lekko się zakłopotał.
-Emm... Kiedyś ich zobaczysz, ale na razie nie będziecie się widywać. Oni teraz patrzą na ciebie z góry i się uśmiechają. Będą nad tobą czuwać, zawsze i wszędzie i będą ci pomagać.- wyjaśnił odzyskując pewność.
-A mnie kiedyś tes ten gość zabieze do siebie?-z jaką fascynacją mały patrzył na Luke'a. Był naprawdę zaciekawiony tym co mówił ten starszy.
-Tak. Kiedyś przyjdzie i na ciebie czas. Ale na to jeszcze przyjdzie pora. Teraz musisz pożyć tutaj, na Ziemi.- delikatnie się zaśmiał.
Jesteś wspaniały.
Luke odwrócił się od okna i spojrzał na mnie. Jednak to całe czytanie w myślach na coś się przydało. Zaczęłam używać tego, jak czegoś najnormalniejszego w świecie i było mi z tym dobrze. Szłam w naprawdę dobrą stronę.
Podeszłam do chłopaka i najzwyczajniej w świecie go przytuliłam. Potrzebowałam tego. Potrzebowałam czyjejś bliskości, czyjegoś ciepła. On dawał mi poczucie bezpieczeństwa. W tamtej chwili nie liczyło się to, że miałam do nikogo się nie zbliżać, miałam zostać sama. Chciałam zmienić moje życie i właśnie to robiłam. Wszystko na nowo i od samego początku.
-Dziękuję. Dziękuję, że jesteś.- wyszeptałam do jego ucha, nadal wtulona w jego rozgrzany tors.
-I zawsze będę, czy będziesz tego chciała, czy nie.
___________________________________________________________________
Hej misie! Wiem, że rozdział jest naprawdę późno, ale jak już wiecie- miałam sporo przeróżnych problemów.
Mam nadzieję, że ten rozdział coś wam przybliżył, ale jednak nic specjalnego się w nim nie dzieje. Za to przygotujcie się na następny, bo będzie się działo, oj będzie. Tamten myślę, że dodam już wcześniej i muszę się do niego porządnie przyłożyć.
Proszę również o podpisywanie się jakkolwiek osób, które anonimowo komentują, byłabym wdzięczna :)
BARDZO SERDECZNIE DZIĘKUJĘ ZA WSZYSTKIE KOMENTARZE I GŁOSY, TO OGROMNA MOTYWACJA DO DALSZEJ PRACY! :)
I wracam znów z warunkiem- 3 komentarze mają być moi drodzy :)
LoLa
wtorek, 18 lutego 2014
Przepraszam...
Kochani mam problemy z internetem i nie mam pojęcia co ile pojawiały się będą rozdziały. Będę je musiała pisać na telefonie i dodawać wtedy, kiedy znajdę jakąś otwartą sieć Wi-Fi czy coś. Niestety wtedy bez linków i zdjęć (chyba że jakoś to wykombinuje). Okaże się co i jak.
W ankiecie pojawiły się dwa negatywne głosy, ale pozytywnych są trzy. Jeszcze dwa negatywne i blog zostanie zawieszony.
Przykro mi...
Serdecznie polecam wam bloga mojej stałej czytelniczki i obserwatorki --->
Julliet Sharp - >klik<
LoLa
W ankiecie pojawiły się dwa negatywne głosy, ale pozytywnych są trzy. Jeszcze dwa negatywne i blog zostanie zawieszony.
Przykro mi...
Serdecznie polecam wam bloga mojej stałej czytelniczki i obserwatorki --->
Julliet Sharp - >klik<
LoLa
czwartek, 13 lutego 2014
Rozdział 9
-Danielle, znasz adres?- zapytał Luke kiedy powoli dreptaliśmy ulicami Londynu. Zamyślona nie odpowiedziałam -Danielle?
-Co?- otrząsnęłam się z transu.
-Pytałem czy znasz adres.
-Tak... Rodzice tuż przed wyjazdem coś gadali o tym, ale nic nie mogę sobie przypomnieć... Jak to było?- zapytałam sama siebie -Wolley... Will... Woll Street! Osiem? Tak! Woll Street 8!- klasnęłam w dłonie, ale po chwili bardziej naciągnęłam rękawymojej kurtki. Było przeraźliwie zimno.
-Dobra, więc idziemy na Woll Street 8. Tędy.- chłopak puścił mi oczko wskazując ręką na lewo.
Co z Erickiem? Otóż to. Mięliśmy naprawdę wiele komplikacji, ale wreszcie udało się przekonać kobietę z Domu Dziecka, że jest on moim bratem i chcę go po prostu zabrać do domu. W efekcie prowadziłam go za rękę szukając mojego przyszłego domu. Na mojej głowie jedynym zmartwieniem pozostało to, że nie miałam kompletnie pieniędzy, nie wiedziałam gdzie mieszkam i od dłuższego czasu łaził ze mną jakiś totalnie obcy mi facet, a ja nawet nie wiedziałam dlaczego. Właściwie to nie był już taki obcy. Spędziłam z nim kilka dni w szpitalu. Nic się nie stało. Wydawał się być naprawdę w porządku. Wszystko było takie... nierealne. Nadal nie dochodziło do mnie to co się działo. Starałam się przyjmować do wiadomości wszystkie wydarzenia i jakoś racjonalnie je sobie tłumaczyć, ale powoli traciłam cierpliwość, ponieważ tak naprawdę nic z tego nie rozumiałam. Czułam się jak dziecko we mgle. Wszystko robiłam machinalnie i bez większej świadomości tego co robię.
-Too... chyba tutaj.- Luke podniósł głowę i spojrzał na ogromny dom.
Wooow...
Poprawka- na wille. To nie był dom, TO MARZENIE!
-Co? To niemożliwe. Coś musiałam pomylić...- zmarszczyłam czoło. Niemożliwe było żeby moich rodziców było stać na coś takiego. Stałam jak słup soli i patrzyłam na coś, co prawdopodobnie było moim przyszłym miejscem zamieszkania.
-Zaraz, zaraz. Spójrz.- Luke podszedł do bramy ogromnego domu. Przy furtce zamieszczona była skrzynka na listy. Widniał przy niej napis- "Caroline and Conor Black". Była tam również jakaś karteczka. Delikatnie wyciągnęłam ją paznokciami ze skrzynki i odczytałam.
To niemożliwe. To naprawdę mój dom...
-To twoi rodzice?- niepewnie zapytał chłopak.
-T-tak.- odpowiedziałam nadal podziwiając dom i zgniatając w dłoni karteczkę, którą po chwili schowałam do kieszeni spodni. Byłam tak oczarowana, że nawet, gdy Luke wspomniał o moich nieżyjących rodzicach nie ruszyło mnie to... tylko czy na pewno dlatego? Może ja wcale nie byłam załamana ich śmiercią...- Zaaaraz. Jak niby mam dostać się do środka? Przecież nie mam klucza.
Zrezygnowana weszłam na podwórko i zlustrowałam ostrożnie cały zapewne idealnie przycięty trawnik, który obecnie przykryty był warstwą śniegu.
-Erick, kochanie chodź.- wyciągnęłam rękę do chłopca, a on po chwili mnie za nią złapał. Podeszłam do drzwi i zauważyłam, że na ganku stoi piękny, rzeźbiony słonik, prawdopodobnie z marmuru. Zignorowałam go tuż po tym jak go obejrzałam. Nacisnęłam dużą mosiężną klamkę.
Zamknięte... No a czego się spodziewałaś idiotko?
Już chciałam odwrócić się i iść zobaczyć co znajduje się po drugiej stronie podwórza, ale coś mi na to nie pozwoliło. Słonik, któremu się wcześniej przyglądałam zaczął delikatnie odsuwać się w tył. Odskoczyłam jak oparzona od drzwi, ciągnąć za sobą Erica. Pod figurką był...
Klucz?
-Danielle? Co się dzieje?- zapytał ze spokojem w głosie Luke, który pomimo zaistniałego zdarzenia nie cofnął się nawet o krok.
-Skąd ja mam to wiedzieć?- puściłam rękę mojego braciszka i wysłałam go do Luke'a, który stał kilka metrów od drzwi, a sama podeszłam do klucza -To się odsunęło, a to było pod spodem.- wymachiwałam rękami jak psychopatka.
-Weź do. Co ci szkodzi?- zaproponował Luke.
W sumie... Co się może stać?
Szybkim i zdecydowanym ruchem wzięłam przedmiot i wycofałam się.
Nic...
Obejrzałam się za siebie, a Luke kiwnął głową wskazując drzwi. Przytaknęłam i włożyłam klucz do dziurki. Zamknęłam oczy, wzięłam głęboki oddech i przekręciłam przedmiot w zamku.
Nadal nic.
Pchnęłam drzwi i ujrzałam wnętrze domu.
-O. Mój. Boże.- powiedziałam dość głośno i otworzyłam usta ze zdziwienia -Chodźcie!- zawołałam nadal stojąc plecami do moich towarzyszy i machnęłam na nich ręką. Po chwili oboje stanęli obok mnie. Luke trzymał małego na rękach.
-Jak bardzo jesteś dziana?- zapytał chłopak marszcząc czoło i wchodząc w głąb domu.
-Wcześniej: w ogóle. Teraz: tym bardziej w ogóle.- odpowiedziałam nadal przyglądając się jak zaczarowana.
Wchodząc, po prawej stronie był dosłownie kawałek ściany, który miał około dwóch, może trzech metrów długości, a po lewej była normalna ściana, na której wisiało spore lustro, kilka haczyków i stała półeczka, być może na buty. Wychodząc z przedsionka zaraz po prawej zaczynał się ogromny salon. Na środku stała odwrócona tyłem sofa i szklany stoliczek. W ścianę wbudowany był kominek, a na nim było miejsce gdzie można było postawić zdjęcia. Sporo nad kominkiem wisiał plazmowy telewizor. Widok z okazałej wielkości okna wychodził na ulicę. Tuż przed nim, przy ścianie stała duża biblioteczka z książkami. Wszystko się dopełniało i tworzyło spójną, śliczną całość.
Z kolei na lewo od przedsionka znajdowała się kuchnia. Pierwsze co rzucało się w oczy to duża dwudrzwiowa, grafitowa lodówka. Obok niej była deska do krojenia, kuchenka gazowa, zlew, w rogu wysoko zamieszczony piekarnik, a na końcu mikrofalówka. Było też sporo szafeczek i szufladek. Później już tylko blat, na którym to wszystko stało. W głąb pomieszczenia na lewo, znajdowało się coś w rodzaju jadalni. Właściwie to stał tam stół i sześć krzeseł, a przy jednej ścianie ustawiony był regał z zastawą oraz oczywiście okno z widokiem na podwórko i ulicę.
Tuż na wprost wejścia były spore, drewniane schody. Wyglądało to dość dziwnie, ale równocześnie elegancko, ponieważ były one tak jakby "wbudowane" w ścianę. I po lewej i po prawej stronie była zwykła, płaska ściana. Za schodami, ani po ich bokach nie znajdowało się już nic. Za to stojąc przed nimi, można było zauważyć, że po lewej stronie jest mały korytarzyk. Prowadził on do wyjścia na taras. Po drodze, na prawo była mała łazienka... to znaczy mniejsza od tej na górze, bo bądź co bądź mała to ona nie była. Był tam sedes, umywalka i lustro. Płytki zachowane były w kolorach zielonego i czerni.
Wchodząc po schodach mijało się kilkanaście rodzinnych zdjęć zawieszonych dość wysoko. Na piętrze znajdował się wąski korytarz rozchodzący się obie strony i wiele pomieszczeń- prawdopodobnie mój pokój, sypialnia rodziców, pokój gościnny i drugi mniejszy salon oraz pokój Ericka. Właśnie tam zostawiłam małego, który zasnął podczas zwiedzania na rękach u Luke'a. Do jednego z pomieszczeń, być może mojego pokoju, nie wchodziłam. Podobnie do innego: tam najprawdopodobniej znajdowała się sypialnia. Idąc kawałek dalej zauważyłam jeszcze jedne drzwi. Otworzyłam je i ujrzałam najzwyklejszy w świecie pokój. Z tym że z łóżeczkiem dla małego dziecka.
Co? Ale że jak to? Moja mama była... w ciąży? Nieee. To niemożliwe!
Podeszłam do łóżeczka i delikatnie przejechałam ręką po poręczy. Wszystko urządzone było tak, aby maluch nie mógł zrobić sobie krzywdy.
To miała być chyba dziewczynka. Kurde, nie! Stop! Żadnej ciąży nie było!
Ściany w kolorze łososiowym z odrobiną białego. Różowe, malutkie ciuszki w szafie. Przejechałam ręką po ścianie. Były wypełnione gąbeczką, zapewne dla większego bezpieczeństwa.
Mogłabym mieć... siostrę? W sumie fajnie. Szkoda...
-Danielle? Wszystko w porządku?- zapytał Luke stając w progu drzwi.
Faktycznie. Zapewne moja mimika twarzy nie wyrażała nic pozytywnego.
-Jasne. Jest ok.- rzuciłam jeszcze jedno spojrzenie na pomieszczenie i zamknęłam drzwi przemieszczając się w dalszą część domu.
Salon urządzony był w nowoczesnym stylu. Bardziej można by nazwać go salą do gier. Był tam xbox, telewizor plazmowy, większy od tego na parterze, mini barek i stół do bilarda. Wszystko było ustawione z taką precyzją i dopasowaniem, że zajmowało niewiele miejsca, jednak z tak odpowiednimi odstępami, aby można swobodnie np. grać w bilarda.
Wychodząc z ostatniego pokoju natknęłam się na kręte, strome schody, prowadzące jak się później okazało, do garażu. Moje oczy po prostu chciały wyjść z orbit kiedy wchodząc do niego zobaczyłam białe Lamborghini.
Skąd?! Ja się pytam SKĄD moi starzy wzięli na to kasę?! Bank obrabowali czy co?
Podbiegłam do samochodu i z oczami na wierzchu obejrzałam maszynę z każdej strony.
-Matko jakie cudo!- Luke był chyba jeszcze bardziej zachwycony, niż ja. No tak, w końcu to facet.
W garażu tuż za Lamborghini zauważyłam schodki i drzwi, więc udałam się tam. Okazało się, że prowadziły one za dom. Idąc jeszcze kawałek dalej trafiłam na tyły domu, gdzie był spory basen z jaccuzi... w sumie nawet nie wiem, ale chyba z jaccuzi. Zimą to była tylko duża dziura w ziemi wyłożona płytkami. Na zadaszonym tarasie stało kilka mięciutko wyściełanych krzeseł i stolik. Tam właśnie zakończyła się moja podróż.
Po drodze natknęliśmy się na dokumenty. Mój dowód osobisty, prawo jazdy i te sprawy. To było prze ogromnie dziwne.
Przecież ja nie wyrabiałam jeszcze dowodu.
Niestety czekało mnie jeszcze wiele wydarzeń, których nie dało się rozsądnie wytłumaczyć.
Kiedy chciałam odwrócić się i ponownie obejrzeć dom z zewnątrz w dalszej części podwórka dostrzegłam dwie małe postacie, które coraz bardziej się do nas zbliżały.
-Luke? Luke spójrz. Co to jest?- zapytałam mojego towarzysza.
-To... psy?- odpowiedział mi pytaniem na pytanie.
-Champion!
-Lexie!
Wykrzyczęliśmy równocześnie i kiedy tylko szczeniaki znalazły się w naszym zasięgu, rozpostarliśmy ramiona i już po chwili tuliliśmy do piersi dwa kłębki sierści.
Odstawiliśmy naszych podobiecznych w powrotem na ziemię.
-Ale jak to? Przecież to... tak się nie da! To tylko psy!- niedowierzałam całej tej chorej sytuacji, a moje nerwy już nie wytrzymywały.
-Powiedz mi czy którekolwiek z wydarzeń, które ostatnio nas spotkały mają jakieś racjonalne wytłumaczenie?- milczałam -No właśnie... To wszystko jest chore.
-Myślisz, że co JA czuję?! Że podoba mi się to? Że jestem zadowolona, bo mam spokój?! Bo moi rodzice nie żyją?! Bo zostałam totalnie sama bez jakiegokolwiek wsparcia?! Bo jakiś świr czyta mi w myślach?! Luke to jest jakiś pojebany sen, z którego mam ochotę jak najszybciej się obudzić! Z moimi patologicznymi rodzicami i Erickiem obok! Bez ciebie!- wypłynął ze mnie potok słów. O kilka za dużo. Wewnątrz naprawdę już się we mnie gotowało. Wszystko przyprawiało mnie o "ból uzębienia". Nic nie rozumiałam, a z każdą chwilą powiększała się liczba rzeczy z nalepką "niezrozumiałe, do przetrawienia i puszczenia w zapomnienie". Spojrzałam w oczy Luke'a. Może i z początku był w nich strach i wściekłość, ale później już tylko ból i rozczarowanie.
-Jasne. Rozumiem...- wysyczał przez zęby i zaczął się oddalać.
-Luke! Luke przepraszam!- zaczęłam zrobiłam krok w stronę chłopaka.
-Ja chciałem TYLKO ci pomóc!- wykrzyczał na sekundę odwracając się, ale podążając dalej przed siebie. Jedyne co mogłam zrobić, to patrzeć jak odchodzi. Po prostu odchodzi... Lexie zaskomlała cichutko poraz ostatni spoglądając na mojego psiaka i pobiegła za swoim panem.
Chciałam się zmienić i zapomnieć o przeszłości, ale nadal trwałam w przekonaniu, że zrażenie do siebie ludzi będzie dobrym rozwiązaniem. Chciałam samotności, tylko nie byłam świadoma konsekwencji swoich czynów.
Wszystko w co wierzyłam. Wszystkie moje marzenia i nadzieje wylały się ze mnie niczym łzy, które od kilku godzin nie przestawały płynąć po moich policzkach. Dopiero wtedy uświadomiłam sobie co tak naprawdę się stało. Moi rodzice byli nieboszczykami, mój chłopak zdradził mnie z najlepszą przyjaciółką, zraniłam Luke'a, a w efekcie zostałam całkiem sama z pięcioletnim dzieckiem na głowie. Przez cały czas próbowałam pozbyć się Luke'a, ale tak naprawdę, w głębi duszy za wszelką cenę chciałam mieć go jako wsparcie u boku. Wokół mnie działy się jakieś... magiczne rzeczy, których nikt nie mógłby wytłumaczyć. Ten dowód osobisty, prawo jazdy, które za pierwszym razem oblałam przez irytującego egzaminatora. Teraz je miałam. Miałam również pieniądze, nawet kartę kredytową! Wszystko co byłoby w przyszłości mi potrzebne było w domu. Nie wiadomo skąd, nie wiadomo po co, ale tam było.
Leżałam na kanapie w salonie wylewając gorzkie łzy i starając się jakoś ogrzać. W domu nie paliło się ani w kominku, ani w piecu przez co było równie zimno, co na dworze. Powoli wstałam do pozycji siedzącej delikatnie ocierając łzy i zapatrzyłam się w kominek.
Gdybym tylko miała zapałki...
W moim jedynym możliwym źródle ciepła było drewno, ale nie miałam jak go rozpalić. Wstałam niezdarnie z łóżka i potknęłam się o własne nogi przez co wyciągnęłam ręce przed siebie w akcie desperacji. Nagle w kominku zapłonął ogień. Upadłam jak kłoda na podłogę i po prostu na niej leżałam. Sparaliżowana strachem.
-Kto tu jest?! Kto to zrobił?!- krzyknęłam w pustkę.
W tamtym momencie ktoś zadzwonił do drzwi. Powoli nadal przerażona wstałam, otrzepałam się i podreptałam z wielkim znakiem zapytania na twarzy ku drzwiom. Po drodze minęłam lustro, które pokazało odbicie nie mnie. Pokazał się tam wrak człowieka. Kogoś kto wiele razy targał się na swoje życie, ale nie mogąc ze sobą skończyć, chodził jak obłąkany po tym świecie i cierpiał z każdym kolejnym krokiem coraz bardziej. Miałam podpuchnięte zaczerwienione oczy, istną szopę na głowie i moim ciałem co jakiś czas targały dreszcze.
Otworzyłam zamek w drzwiach i lekko za nie pociągnęłam chcąc zobaczyć, kto złożył mi wizytę.
-Dzień... Łooo.- zszokowany, wąsaty mężczyzna nie dokończył gestu grzecznościowego jakim były słowa "dzień dobry" -Coś się stało?
-Dzień dobry.- dokończyłam za niego -W czymś mogę panu pomóc?- zapytałam ignorując jego pytanie.
-Mógłbym zapytać o to samo.- nie dawał za wygraną.
-Pytałam czy w czymś mogę panu pomóc.- ja również starałam się nie odpuszczać.
-Eeee...- człowiek odrobinę się zmieszał -Tak, właściwie to tak. Pani to?
-Danielle Black. O co chodzi?- nie bardzo rozumiałam całą sytuację.
-Jestem kurierem. Mam dla pani list i paczkę.- mężczyzna uśmiechnął się z dumą. Był chyba aż tak zadowolony z tego, że dostarczył przesyłkę... albo z tego, że jest kurierem.
-Aha. Oczywiście.- wąsaty podał należne mi rzeczy i wyciągnął podkładkę z wieloma kartkami -Gdzie mam podpisać?
-Tutaj... i tutaj.- powiedział wskazując na odpowiednie miejsca, a ja sumiennie wykonałam polecenie -Dziękuję i miłego dzionka życzę!- oznajmił powoli schodząc ze schodków, a ja tylko beznamiętnie zatrzasnęłam drzwi.
Co to jest?
Obejrzałam paczkę ze wszystkich stron, ale postanowiłam najpierw otworzyć list. Poszłam do kuchni i zaczęłam szukać nożyczek.
-Są! No nareszcie!- po kilku minutach w końcu je znalazłam.
Ze wszystkimi rzeczami postanowiłam udać się do swojego pokoju.
Gdzie to było?
Powędrowałam na piętro i zaczęłam poszukiwania. Pierwsze drzwi- sypialnia rodziców, drugie- pokój Ericka, trzecie- JEST!
Mój pokój! Chyba...
Otworzyłam drzwi i wypuściłam wszystko co uprzednio miałam w rękach prosto na podłogę.
-O Matko...- wyszeptałam.
Czy to raj? Czy ja umarłam?
Coś wspaniałego. Zawsze marzyłam o takim pokoju. Nie za pstrokaty, nie za banalny. Po prostu ideał. Jeszcze jaki wielki! Jak trzy moje poprzednie sypialnie!
Weszłam w głąb pomieszczenia i delikatnie usiadłam na łóżku, jakby w obawie, że zniszczę to, jak pięknie jest zaścielone. Wstałam i podeszłam do ogromnej przeszklonej szyby. Otworzyłam jedno skrzydło i wyszłam na taras. Od razu w oczy zawiał mi zimny wiatr, przez co znów poleciało z nich kilka łez. Przez ciało przeszedł mi zimny dreszcz, wiec szybko wycofałam się i zamknęłam drzwi.
Niewiele lepiej...
Wewnątrz domu nadal było zimno, przecież paliło się tylko w kominku. Od początku byłam bez butów, bo nie chciałam zabrudzić choć milimetra tego arcydzieła, jakim był mój dom, więc porządnie zmarzły mi stopy.
Od tarasu powędrowałam do... tak jakby drugiego pokoju. Był tam mój osobisty salon. Obok 'przejścia' do tego salonu, znajdowała się łazienka. Niedość, że była duża, to do tego elegancka.
Podeszłam do drzwi, gdzie nadal leżały upuszczone przeze mnie rzeczy, podniosłam je i ponownie usiadłam na łóżku. Ostrożnie rozcięłam kopertę i wyjęłam jej zawartość. Oprócz listu była tam również jakaś malutka kartka, która przez przypadek mi wyleciała i wylądowała gdzieś na podłodze.
-D.?- usłyszałam zaspany głos, a po chwili zza drzwi wychyliła się malutka główka.
Erick...
-Tak skarbie?- z powrotem schowałam list do koperty, a położyłam paczkę pod łóżko. Tylko kartka nadal gdzieś leżała.
-Wlescie. Sukaaałem cię.- mały ziewnął i powoli podszedł do mnie -Cio to za fajowy pokój tam tam, gdzie spałem?
-To twój pokój kochanie, a to nasz dom.- chciałam się uśmiechnąć, ale wyszedł mi z tego pewnie tylko grymas.
-Jeeeej. On jeśt taki fajny! Chodź ziobaczyś!- mój braciszek zeskoczył z łóżka i zaczął ciągnąć mnie za rękę w stronę swojego pokoju.
-Oczywiście. Tylko wolniej, bo mnie przewrócisz.
-Chodź! Chodź! Chodź!- jak tylko przekroczyliśmy próg pomieszczenia, mały zaczął latać po nim jak opętany. Radość jaką okazywał przy pokazywaniu na poszczególne meble i przedmioty, była nie do opisania.
____________________________________________________________________
Tadadadaaamm! Rozdział 9 jest! Mam nadzieję, że choć troszkę lepszy od tego poprzedniego.
Widzę moi drodzy, że się postaraliście i są nie tylko dwa, ale aż cztery komentarze! Wow! Kochani jesteście. Również pojawiły się głosy w ankiecie. BARDZO WAM DZIĘKUJE! Tak ma być zawsze.
Niestety nikt chyba nie przeczytał notki pod rozdziałem :/ Nadal nie wiem, co mam zrobić. Muszę sama podjąć decyzję, a jest ona następująca: rozdziały będę dodawać co 1,5/2 tygodnie (jeżeli go napiszę to troszkę wcześniej). Myślę, że taki układ powinien was zadowolić ^^
Troszkę zmieniłam wygląd bloga. Piszcie czy wam to odpowiada :)
Do następnego! :) Liczę na wasze opinie, w postaci komentarzy.
-Co?- otrząsnęłam się z transu.
-Pytałem czy znasz adres.
-Tak... Rodzice tuż przed wyjazdem coś gadali o tym, ale nic nie mogę sobie przypomnieć... Jak to było?- zapytałam sama siebie -Wolley... Will... Woll Street! Osiem? Tak! Woll Street 8!- klasnęłam w dłonie, ale po chwili bardziej naciągnęłam rękawy
-Dobra, więc idziemy na Woll Street 8. Tędy.- chłopak puścił mi oczko wskazując ręką na lewo.
Co z Erickiem? Otóż to. Mięliśmy naprawdę wiele komplikacji, ale wreszcie udało się przekonać kobietę z Domu Dziecka, że jest on moim bratem i chcę go po prostu zabrać do domu. W efekcie prowadziłam go za rękę szukając mojego przyszłego domu. Na mojej głowie jedynym zmartwieniem pozostało to, że nie miałam kompletnie pieniędzy, nie wiedziałam gdzie mieszkam i od dłuższego czasu łaził ze mną jakiś totalnie obcy mi facet, a ja nawet nie wiedziałam dlaczego. Właściwie to nie był już taki obcy. Spędziłam z nim kilka dni w szpitalu. Nic się nie stało. Wydawał się być naprawdę w porządku. Wszystko było takie... nierealne. Nadal nie dochodziło do mnie to co się działo. Starałam się przyjmować do wiadomości wszystkie wydarzenia i jakoś racjonalnie je sobie tłumaczyć, ale powoli traciłam cierpliwość, ponieważ tak naprawdę nic z tego nie rozumiałam. Czułam się jak dziecko we mgle. Wszystko robiłam machinalnie i bez większej świadomości tego co robię.
-Too... chyba tutaj.- Luke podniósł głowę i spojrzał na ogromny dom.
Wooow...
Poprawka- na wille. To nie był dom, TO MARZENIE!
-Zaraz, zaraz. Spójrz.- Luke podszedł do bramy ogromnego domu. Przy furtce zamieszczona była skrzynka na listy. Widniał przy niej napis- "Caroline and Conor Black". Była tam również jakaś karteczka. Delikatnie wyciągnęłam ją paznokciami ze skrzynki i odczytałam.
Wasze rzeczy są u mnie w domu. Odbierzcie je przy najbliższej okazji. Holley Street 54
Don.
-To twoi rodzice?- niepewnie zapytał chłopak.
-T-tak.- odpowiedziałam nadal podziwiając dom i zgniatając w dłoni karteczkę, którą po chwili schowałam do kieszeni spodni. Byłam tak oczarowana, że nawet, gdy Luke wspomniał o moich nieżyjących rodzicach nie ruszyło mnie to... tylko czy na pewno dlatego? Może ja wcale nie byłam załamana ich śmiercią...- Zaaaraz. Jak niby mam dostać się do środka? Przecież nie mam klucza.
Zrezygnowana weszłam na podwórko i zlustrowałam ostrożnie cały zapewne idealnie przycięty trawnik, który obecnie przykryty był warstwą śniegu.
-Erick, kochanie chodź.- wyciągnęłam rękę do chłopca, a on po chwili mnie za nią złapał. Podeszłam do drzwi i zauważyłam, że na ganku stoi piękny, rzeźbiony słonik, prawdopodobnie z marmuru. Zignorowałam go tuż po tym jak go obejrzałam. Nacisnęłam dużą mosiężną klamkę.
Zamknięte... No a czego się spodziewałaś idiotko?
Już chciałam odwrócić się i iść zobaczyć co znajduje się po drugiej stronie podwórza, ale coś mi na to nie pozwoliło. Słonik, któremu się wcześniej przyglądałam zaczął delikatnie odsuwać się w tył. Odskoczyłam jak oparzona od drzwi, ciągnąć za sobą Erica. Pod figurką był...
Klucz?
-Danielle? Co się dzieje?- zapytał ze spokojem w głosie Luke, który pomimo zaistniałego zdarzenia nie cofnął się nawet o krok.
-Skąd ja mam to wiedzieć?- puściłam rękę mojego braciszka i wysłałam go do Luke'a, który stał kilka metrów od drzwi, a sama podeszłam do klucza -To się odsunęło, a to było pod spodem.- wymachiwałam rękami jak psychopatka.
-Weź do. Co ci szkodzi?- zaproponował Luke.
W sumie... Co się może stać?
Szybkim i zdecydowanym ruchem wzięłam przedmiot i wycofałam się.
Nic...
Obejrzałam się za siebie, a Luke kiwnął głową wskazując drzwi. Przytaknęłam i włożyłam klucz do dziurki. Zamknęłam oczy, wzięłam głęboki oddech i przekręciłam przedmiot w zamku.
Nadal nic.
Pchnęłam drzwi i ujrzałam wnętrze domu.
-O. Mój. Boże.- powiedziałam dość głośno i otworzyłam usta ze zdziwienia -Chodźcie!- zawołałam nadal stojąc plecami do moich towarzyszy i machnęłam na nich ręką. Po chwili oboje stanęli obok mnie. Luke trzymał małego na rękach.
-Jak bardzo jesteś dziana?- zapytał chłopak marszcząc czoło i wchodząc w głąb domu.
-Wcześniej: w ogóle. Teraz: tym bardziej w ogóle.- odpowiedziałam nadal przyglądając się jak zaczarowana.
*
Po obejrzeniu całego wnętrza domu chodziłam jak w transie. Nie dochodziło do mnie, że coś takiego może być moje, a tym bardziej ile to wszystko mogło kosztować. Wchodząc, po prawej stronie był dosłownie kawałek ściany, który miał około dwóch, może trzech metrów długości, a po lewej była normalna ściana, na której wisiało spore lustro, kilka haczyków i stała półeczka, być może na buty. Wychodząc z przedsionka zaraz po prawej zaczynał się ogromny salon. Na środku stała odwrócona tyłem sofa i szklany stoliczek. W ścianę wbudowany był kominek, a na nim było miejsce gdzie można było postawić zdjęcia. Sporo nad kominkiem wisiał plazmowy telewizor. Widok z okazałej wielkości okna wychodził na ulicę. Tuż przed nim, przy ścianie stała duża biblioteczka z książkami. Wszystko się dopełniało i tworzyło spójną, śliczną całość.
Z kolei na lewo od przedsionka znajdowała się kuchnia. Pierwsze co rzucało się w oczy to duża dwudrzwiowa, grafitowa lodówka. Obok niej była deska do krojenia, kuchenka gazowa, zlew, w rogu wysoko zamieszczony piekarnik, a na końcu mikrofalówka. Było też sporo szafeczek i szufladek. Później już tylko blat, na którym to wszystko stało. W głąb pomieszczenia na lewo, znajdowało się coś w rodzaju jadalni. Właściwie to stał tam stół i sześć krzeseł, a przy jednej ścianie ustawiony był regał z zastawą oraz oczywiście okno z widokiem na podwórko i ulicę.
Tuż na wprost wejścia były spore, drewniane schody. Wyglądało to dość dziwnie, ale równocześnie elegancko, ponieważ były one tak jakby "wbudowane" w ścianę. I po lewej i po prawej stronie była zwykła, płaska ściana. Za schodami, ani po ich bokach nie znajdowało się już nic. Za to stojąc przed nimi, można było zauważyć, że po lewej stronie jest mały korytarzyk. Prowadził on do wyjścia na taras. Po drodze, na prawo była mała łazienka... to znaczy mniejsza od tej na górze, bo bądź co bądź mała to ona nie była. Był tam sedes, umywalka i lustro. Płytki zachowane były w kolorach zielonego i czerni.
Wchodząc po schodach mijało się kilkanaście rodzinnych zdjęć zawieszonych dość wysoko. Na piętrze znajdował się wąski korytarz rozchodzący się obie strony i wiele pomieszczeń- prawdopodobnie mój pokój, sypialnia rodziców, pokój gościnny i drugi mniejszy salon oraz pokój Ericka. Właśnie tam zostawiłam małego, który zasnął podczas zwiedzania na rękach u Luke'a. Do jednego z pomieszczeń, być może mojego pokoju, nie wchodziłam. Podobnie do innego: tam najprawdopodobniej znajdowała się sypialnia. Idąc kawałek dalej zauważyłam jeszcze jedne drzwi. Otworzyłam je i ujrzałam najzwyklejszy w świecie pokój. Z tym że z łóżeczkiem dla małego dziecka.
Co? Ale że jak to? Moja mama była... w ciąży? Nieee. To niemożliwe!
Podeszłam do łóżeczka i delikatnie przejechałam ręką po poręczy. Wszystko urządzone było tak, aby maluch nie mógł zrobić sobie krzywdy.
To miała być chyba dziewczynka. Kurde, nie! Stop! Żadnej ciąży nie było!
Ściany w kolorze łososiowym z odrobiną białego. Różowe, malutkie ciuszki w szafie. Przejechałam ręką po ścianie. Były wypełnione gąbeczką, zapewne dla większego bezpieczeństwa.
Mogłabym mieć... siostrę? W sumie fajnie. Szkoda...
-Danielle? Wszystko w porządku?- zapytał Luke stając w progu drzwi.
Faktycznie. Zapewne moja mimika twarzy nie wyrażała nic pozytywnego.
-Jasne. Jest ok.- rzuciłam jeszcze jedno spojrzenie na pomieszczenie i zamknęłam drzwi przemieszczając się w dalszą część domu.
Salon urządzony był w nowoczesnym stylu. Bardziej można by nazwać go salą do gier. Był tam xbox, telewizor plazmowy, większy od tego na parterze, mini barek i stół do bilarda. Wszystko było ustawione z taką precyzją i dopasowaniem, że zajmowało niewiele miejsca, jednak z tak odpowiednimi odstępami, aby można swobodnie np. grać w bilarda.
Wychodząc z ostatniego pokoju natknęłam się na kręte, strome schody, prowadzące jak się później okazało, do garażu. Moje oczy po prostu chciały wyjść z orbit kiedy wchodząc do niego zobaczyłam białe Lamborghini.
Skąd?! Ja się pytam SKĄD moi starzy wzięli na to kasę?! Bank obrabowali czy co?
Podbiegłam do samochodu i z oczami na wierzchu obejrzałam maszynę z każdej strony.
-Matko jakie cudo!- Luke był chyba jeszcze bardziej zachwycony, niż ja. No tak, w końcu to facet.
W garażu tuż za Lamborghini zauważyłam schodki i drzwi, więc udałam się tam. Okazało się, że prowadziły one za dom. Idąc jeszcze kawałek dalej trafiłam na tyły domu, gdzie był spory basen z jaccuzi... w sumie nawet nie wiem, ale chyba z jaccuzi. Zimą to była tylko duża dziura w ziemi wyłożona płytkami. Na zadaszonym tarasie stało kilka mięciutko wyściełanych krzeseł i stolik. Tam właśnie zakończyła się moja podróż.
Po drodze natknęliśmy się na dokumenty. Mój dowód osobisty, prawo jazdy i te sprawy. To było prze ogromnie dziwne.
Przecież ja nie wyrabiałam jeszcze dowodu.
Niestety czekało mnie jeszcze wiele wydarzeń, których nie dało się rozsądnie wytłumaczyć.
Kiedy chciałam odwrócić się i ponownie obejrzeć dom z zewnątrz w dalszej części podwórka dostrzegłam dwie małe postacie, które coraz bardziej się do nas zbliżały.
-Luke? Luke spójrz. Co to jest?- zapytałam mojego towarzysza.
-To... psy?- odpowiedział mi pytaniem na pytanie.
-Champion!
-Lexie!
Wykrzyczęliśmy równocześnie i kiedy tylko szczeniaki znalazły się w naszym zasięgu, rozpostarliśmy ramiona i już po chwili tuliliśmy do piersi dwa kłębki sierści.
Odstawiliśmy naszych podobiecznych w powrotem na ziemię.
-Ale jak to? Przecież to... tak się nie da! To tylko psy!- niedowierzałam całej tej chorej sytuacji, a moje nerwy już nie wytrzymywały.
-Powiedz mi czy którekolwiek z wydarzeń, które ostatnio nas spotkały mają jakieś racjonalne wytłumaczenie?- milczałam -No właśnie... To wszystko jest chore.
-Myślisz, że co JA czuję?! Że podoba mi się to? Że jestem zadowolona, bo mam spokój?! Bo moi rodzice nie żyją?! Bo zostałam totalnie sama bez jakiegokolwiek wsparcia?! Bo jakiś świr czyta mi w myślach?! Luke to jest jakiś pojebany sen, z którego mam ochotę jak najszybciej się obudzić! Z moimi patologicznymi rodzicami i Erickiem obok! Bez ciebie!- wypłynął ze mnie potok słów. O kilka za dużo. Wewnątrz naprawdę już się we mnie gotowało. Wszystko przyprawiało mnie o "ból uzębienia". Nic nie rozumiałam, a z każdą chwilą powiększała się liczba rzeczy z nalepką "niezrozumiałe, do przetrawienia i puszczenia w zapomnienie". Spojrzałam w oczy Luke'a. Może i z początku był w nich strach i wściekłość, ale później już tylko ból i rozczarowanie.
-Jasne. Rozumiem...- wysyczał przez zęby i zaczął się oddalać.
-Luke! Luke przepraszam!- zaczęłam zrobiłam krok w stronę chłopaka.
-Ja chciałem TYLKO ci pomóc!- wykrzyczał na sekundę odwracając się, ale podążając dalej przed siebie. Jedyne co mogłam zrobić, to patrzeć jak odchodzi. Po prostu odchodzi... Lexie zaskomlała cichutko poraz ostatni spoglądając na mojego psiaka i pobiegła za swoim panem.
Chciałam się zmienić i zapomnieć o przeszłości, ale nadal trwałam w przekonaniu, że zrażenie do siebie ludzi będzie dobrym rozwiązaniem. Chciałam samotności, tylko nie byłam świadoma konsekwencji swoich czynów.
Wszystko w co wierzyłam. Wszystkie moje marzenia i nadzieje wylały się ze mnie niczym łzy, które od kilku godzin nie przestawały płynąć po moich policzkach. Dopiero wtedy uświadomiłam sobie co tak naprawdę się stało. Moi rodzice byli nieboszczykami, mój chłopak zdradził mnie z najlepszą przyjaciółką, zraniłam Luke'a, a w efekcie zostałam całkiem sama z pięcioletnim dzieckiem na głowie. Przez cały czas próbowałam pozbyć się Luke'a, ale tak naprawdę, w głębi duszy za wszelką cenę chciałam mieć go jako wsparcie u boku. Wokół mnie działy się jakieś... magiczne rzeczy, których nikt nie mógłby wytłumaczyć. Ten dowód osobisty, prawo jazdy, które za pierwszym razem oblałam przez irytującego egzaminatora. Teraz je miałam. Miałam również pieniądze, nawet kartę kredytową! Wszystko co byłoby w przyszłości mi potrzebne było w domu. Nie wiadomo skąd, nie wiadomo po co, ale tam było.
Leżałam na kanapie w salonie wylewając gorzkie łzy i starając się jakoś ogrzać. W domu nie paliło się ani w kominku, ani w piecu przez co było równie zimno, co na dworze. Powoli wstałam do pozycji siedzącej delikatnie ocierając łzy i zapatrzyłam się w kominek.
Gdybym tylko miała zapałki...
W moim jedynym możliwym źródle ciepła było drewno, ale nie miałam jak go rozpalić. Wstałam niezdarnie z łóżka i potknęłam się o własne nogi przez co wyciągnęłam ręce przed siebie w akcie desperacji. Nagle w kominku zapłonął ogień. Upadłam jak kłoda na podłogę i po prostu na niej leżałam. Sparaliżowana strachem.
-Kto tu jest?! Kto to zrobił?!- krzyknęłam w pustkę.
W tamtym momencie ktoś zadzwonił do drzwi. Powoli nadal przerażona wstałam, otrzepałam się i podreptałam z wielkim znakiem zapytania na twarzy ku drzwiom. Po drodze minęłam lustro, które pokazało odbicie nie mnie. Pokazał się tam wrak człowieka. Kogoś kto wiele razy targał się na swoje życie, ale nie mogąc ze sobą skończyć, chodził jak obłąkany po tym świecie i cierpiał z każdym kolejnym krokiem coraz bardziej. Miałam podpuchnięte zaczerwienione oczy, istną szopę na głowie i moim ciałem co jakiś czas targały dreszcze.
Otworzyłam zamek w drzwiach i lekko za nie pociągnęłam chcąc zobaczyć, kto złożył mi wizytę.
-Dzień... Łooo.- zszokowany, wąsaty mężczyzna nie dokończył gestu grzecznościowego jakim były słowa "dzień dobry" -Coś się stało?
-Dzień dobry.- dokończyłam za niego -W czymś mogę panu pomóc?- zapytałam ignorując jego pytanie.
-Mógłbym zapytać o to samo.- nie dawał za wygraną.
-Pytałam czy w czymś mogę panu pomóc.- ja również starałam się nie odpuszczać.
-Eeee...- człowiek odrobinę się zmieszał -Tak, właściwie to tak. Pani to?
-Danielle Black. O co chodzi?- nie bardzo rozumiałam całą sytuację.
-Jestem kurierem. Mam dla pani list i paczkę.- mężczyzna uśmiechnął się z dumą. Był chyba aż tak zadowolony z tego, że dostarczył przesyłkę... albo z tego, że jest kurierem.
-Aha. Oczywiście.- wąsaty podał należne mi rzeczy i wyciągnął podkładkę z wieloma kartkami -Gdzie mam podpisać?
-Tutaj... i tutaj.- powiedział wskazując na odpowiednie miejsca, a ja sumiennie wykonałam polecenie -Dziękuję i miłego dzionka życzę!- oznajmił powoli schodząc ze schodków, a ja tylko beznamiętnie zatrzasnęłam drzwi.
Co to jest?
Obejrzałam paczkę ze wszystkich stron, ale postanowiłam najpierw otworzyć list. Poszłam do kuchni i zaczęłam szukać nożyczek.
-Są! No nareszcie!- po kilku minutach w końcu je znalazłam.
Ze wszystkimi rzeczami postanowiłam udać się do swojego pokoju.
Gdzie to było?
Powędrowałam na piętro i zaczęłam poszukiwania. Pierwsze drzwi- sypialnia rodziców, drugie- pokój Ericka, trzecie- JEST!
Mój pokój! Chyba...
Otworzyłam drzwi i wypuściłam wszystko co uprzednio miałam w rękach prosto na podłogę.
-O Matko...- wyszeptałam.
Czy to raj? Czy ja umarłam? Coś wspaniałego. Zawsze marzyłam o takim pokoju. Nie za pstrokaty, nie za banalny. Po prostu ideał. Jeszcze jaki wielki! Jak trzy moje poprzednie sypialnie!
Weszłam w głąb pomieszczenia i delikatnie usiadłam na łóżku, jakby w obawie, że zniszczę to, jak pięknie jest zaścielone. Wstałam i podeszłam do ogromnej przeszklonej szyby. Otworzyłam jedno skrzydło i wyszłam na taras. Od razu w oczy zawiał mi zimny wiatr, przez co znów poleciało z nich kilka łez. Przez ciało przeszedł mi zimny dreszcz, wiec szybko wycofałam się i zamknęłam drzwi.
Niewiele lepiej...
Wewnątrz domu nadal było zimno, przecież paliło się tylko w kominku. Od początku byłam bez butów, bo nie chciałam zabrudzić choć milimetra tego arcydzieła, jakim był mój dom, więc porządnie zmarzły mi stopy.
Od tarasu powędrowałam do... tak jakby drugiego pokoju. Był tam mój osobisty salon. Obok 'przejścia' do tego salonu, znajdowała się łazienka. Niedość, że była duża, to do tego elegancka.
Podeszłam do drzwi, gdzie nadal leżały upuszczone przeze mnie rzeczy, podniosłam je i ponownie usiadłam na łóżku. Ostrożnie rozcięłam kopertę i wyjęłam jej zawartość. Oprócz listu była tam również jakaś malutka kartka, która przez przypadek mi wyleciała i wylądowała gdzieś na podłodze.
-D.?- usłyszałam zaspany głos, a po chwili zza drzwi wychyliła się malutka główka.
Erick...
-Tak skarbie?- z powrotem schowałam list do koperty, a położyłam paczkę pod łóżko. Tylko kartka nadal gdzieś leżała.
-Wlescie. Sukaaałem cię.- mały ziewnął i powoli podszedł do mnie -Cio to za fajowy pokój tam tam, gdzie spałem?
-To twój pokój kochanie, a to nasz dom.- chciałam się uśmiechnąć, ale wyszedł mi z tego pewnie tylko grymas.
-Jeeeej. On jeśt taki fajny! Chodź ziobaczyś!- mój braciszek zeskoczył z łóżka i zaczął ciągnąć mnie za rękę w stronę swojego pokoju.
-Oczywiście. Tylko wolniej, bo mnie przewrócisz.
-Chodź! Chodź! Chodź!- jak tylko przekroczyliśmy próg pomieszczenia, mały zaczął latać po nim jak opętany. Radość jaką okazywał przy pokazywaniu na poszczególne meble i przedmioty, była nie do opisania.
____________________________________________________________________
Tadadadaaamm! Rozdział 9 jest! Mam nadzieję, że choć troszkę lepszy od tego poprzedniego.
Widzę moi drodzy, że się postaraliście i są nie tylko dwa, ale aż cztery komentarze! Wow! Kochani jesteście. Również pojawiły się głosy w ankiecie. BARDZO WAM DZIĘKUJE! Tak ma być zawsze.
Niestety nikt chyba nie przeczytał notki pod rozdziałem :/ Nadal nie wiem, co mam zrobić. Muszę sama podjąć decyzję, a jest ona następująca: rozdziały będę dodawać co 1,5/2 tygodnie (jeżeli go napiszę to troszkę wcześniej). Myślę, że taki układ powinien was zadowolić ^^
Troszkę zmieniłam wygląd bloga. Piszcie czy wam to odpowiada :)
Do następnego! :) Liczę na wasze opinie, w postaci komentarzy.
CZYTASZ=KOMENTUJESZ...
LoLa
czwartek, 6 lutego 2014
Informacja!
Moi drodzy kochani ludziowie!
Niestety tak nie może być :/// Jeżeli pod ostatnim rozdziałem nie będzie przynajmniej dwóch komentarzy, nie dodam nowego rozdziału. Nie zabijajcie mnie xD
Przepraszam, ale nie wiem czy komukolwiek się to podoba, a może ktoś chce coś zmienić. Zastanawiam się nad zawieszeniem bloga, ale jeszcze poczekam...
LoLa
Niestety tak nie może być :/// Jeżeli pod ostatnim rozdziałem nie będzie przynajmniej dwóch komentarzy, nie dodam nowego rozdziału. Nie zabijajcie mnie xD
Przepraszam, ale nie wiem czy komukolwiek się to podoba, a może ktoś chce coś zmienić. Zastanawiam się nad zawieszeniem bloga, ale jeszcze poczekam...
LoLa
Subskrybuj:
Posty (Atom)